The Red Centre dag 3
Door: Roy
Blijf op de hoogte en volg Raymundes
30 September 2010 | Australië, Alice Springs
The Red Centre dag 3
(*@#%*)-vroeg opstaan om 4.30 uur, omdat we zonsopgang gingen bekijken van Uluru. Was wel mooi, maar zonsondergang was toch mooier!
Na zonsopgang zijn we doorgereden naar de voet van de steen en daar was de optie: Of een wandeling maken om de steen heen ((*@#%*) 10 km breed, dus ga maar na hoelang dat lopen werd!!) Of de optie de berg op klimmen! Maar in elke reisgids, elk bord, elk Aboriginal en elk tourgids verzoekt de tourist om niet de steen te beklimmen. Dus dat gaan wij niet doen, was die steen niet heilig had ik het zeker gedaan, omdat het niet zo’n (*@#%*)-end lopen is. De hele bus stemde er mee in om de steen niet te beklimmen, behalve 1 Duitser!
Deze (*@#%*) pipo, maar goed we zien je over 3 en een half uur weer terug bij de bus! Sharon en ik, plus de hele groep met weinig energie een (*@#%*)-end om die berg gelopen en waren stipt op tijd bij de bus. Maar waar was Michael!? Normaal gesproken duurt het een half uur om de steen op te klimmen, want het is steiler dan een trap en 3 kwartier om terug te komen. Maar waar was Michael?
Verrekijker erbij gepakt en die hele rij mensen afgezocht of hij erbij zat, bezig om de steen af te klimmen. Maar nee Michael zat er niet bij. Na een uur in de brandende zon te wachten op die gast, kwam hij eindelijk in beeld, helemaal boven aan de top, maar wat deed hij daar in godsnaam, want daar is niet echt veel te beleven, geen uitzicht, niks. Maar wat blijkt? Hij had hoogtevrees en durfte niet meer omlaag te komen!
Wij allemaal vloeken, want wij stonden hier te koken van de hitte. Als die steen niet heilig was, zou ik naar boven rennen en die gast even een duwtje geven! Als je toch eens zag hoe die gast die steen af kwam, het was om te gillen.
Anderhalf uur later was meneer eindelijk beneden en waren we op weg weer naar huis. Na 1400 km. Gereden te hebben in 3 dagen, waren we bijna terug maar eerst nog een stop bij een Camelfarm, waar ze kamelen hadden om op te rijden, Sharon wilde wel dus die op een kameel! Doe de oren maar dicht want Sharon ging rijden! Eerst een stukje normaal lopen en daarna een stukje draven! Nou je had het moeten zien en horen, wat een giller!
Na het circus nog 100 km. Te gaan en dan waren we eindelijk weer terug bij ons hotel! Heerlijk gedoucht en gegeten na een 3-daagse primitief leven.
(*@#%*)-vroeg opstaan om 4.30 uur, omdat we zonsopgang gingen bekijken van Uluru. Was wel mooi, maar zonsondergang was toch mooier!
Na zonsopgang zijn we doorgereden naar de voet van de steen en daar was de optie: Of een wandeling maken om de steen heen ((*@#%*) 10 km breed, dus ga maar na hoelang dat lopen werd!!) Of de optie de berg op klimmen! Maar in elke reisgids, elk bord, elk Aboriginal en elk tourgids verzoekt de tourist om niet de steen te beklimmen. Dus dat gaan wij niet doen, was die steen niet heilig had ik het zeker gedaan, omdat het niet zo’n (*@#%*)-end lopen is. De hele bus stemde er mee in om de steen niet te beklimmen, behalve 1 Duitser!
Deze (*@#%*) pipo, maar goed we zien je over 3 en een half uur weer terug bij de bus! Sharon en ik, plus de hele groep met weinig energie een (*@#%*)-end om die berg gelopen en waren stipt op tijd bij de bus. Maar waar was Michael!? Normaal gesproken duurt het een half uur om de steen op te klimmen, want het is steiler dan een trap en 3 kwartier om terug te komen. Maar waar was Michael?
Verrekijker erbij gepakt en die hele rij mensen afgezocht of hij erbij zat, bezig om de steen af te klimmen. Maar nee Michael zat er niet bij. Na een uur in de brandende zon te wachten op die gast, kwam hij eindelijk in beeld, helemaal boven aan de top, maar wat deed hij daar in godsnaam, want daar is niet echt veel te beleven, geen uitzicht, niks. Maar wat blijkt? Hij had hoogtevrees en durfte niet meer omlaag te komen!
Wij allemaal vloeken, want wij stonden hier te koken van de hitte. Als die steen niet heilig was, zou ik naar boven rennen en die gast even een duwtje geven! Als je toch eens zag hoe die gast die steen af kwam, het was om te gillen.
Anderhalf uur later was meneer eindelijk beneden en waren we op weg weer naar huis. Na 1400 km. Gereden te hebben in 3 dagen, waren we bijna terug maar eerst nog een stop bij een Camelfarm, waar ze kamelen hadden om op te rijden, Sharon wilde wel dus die op een kameel! Doe de oren maar dicht want Sharon ging rijden! Eerst een stukje normaal lopen en daarna een stukje draven! Nou je had het moeten zien en horen, wat een giller!
Na het circus nog 100 km. Te gaan en dan waren we eindelijk weer terug bij ons hotel! Heerlijk gedoucht en gegeten na een 3-daagse primitief leven.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
