Een ongelukje...
Door: Roy
Blijf op de hoogte en volg Raymundes
17 Juli 2010 | Australië, Falls Creek
Wat begon met een geweldige dag, liep anders af dan ik dacht..
Na een flinke sneeuwbui, waren er een aantal nieuwe pistes open, dus ik wilde daar natuurlijk heen!
Camera mee en gaan met die banaan, nu kon er zelfs op de straten worden geboard, want er lag nu best veel sneeuw, op weg naar de nieuwe pistes zakte ik bijna een halve meter weg in de sneeuw, zo vers was het. Een paar keer als een van de eerste de piste af geweest en het was echt fantastisch.
Maar ik was jaloers op een paar snowboarders die op de zwart piste bezig waren, dat wilde ik ook! Dus eenmaal aangekomen bovenaan de zwarte piste stond er een bordje: piste gesloten! Shit dacht ik, dan maar de rode piste er naast, dus ik volgde het pad naar de rode piste. (Ik dacht ik ben slim)
Ik ging als maar harder, ik dacht yes! Eindelijk wat actie! Maar zomaar uit het niets dook er een besneeuwde steen op die moest ik ontwijken, gelukkig ontweken, maar in plaats van naar rechts te gaan de rode piste weer op, zat ik vervelend genoeg al op de zwarte piste! En weer uit het niets werd ik gelanceert ongeveer 3 meter hoog en ongeveer 15 meter ver! Eerst gaat alles heeeeel langzaam in je hoofd: OMG dit gaat GIGANTISCH pijn doen! Hoe dan ook ik ga vallen en niet zo zachtjes ook. En dan gaat alles supersnel! Aan het einde van mijn val lag er een gigantische rots te wachten om mij pijn te doen! BAMM!! Na 30 meter te hebben getuimeld kwam ik eindelijk tot stilstand...
Ik opende mijn ogen en mijn mond, leef ik nog? Ja, ik leef nog! Waarom adem ik dan nu niet! Kom op, ademen gozer! Heel langzaam en zeer pijnlijk kwam de eerste ademhaling. Gelukkig, nu maar even zitten en tot adem komen.. What the piep.. Niets wilde meer, ik was doodsbang, ik probeerde te schreeuwen, maar niets kwam uit mijn mond, na een minuut kwam er een skieer langs die ik kende, hij is een olympische speler die ontzettend goed is, dus die vloog naar beneden over de zwarte piste om de skipatrol te bellen, 2 minuten later stond de skipatrol voor m’n neus, met een brancard, ik moest wat vragen beantwoorden en op een groen fluitje zuigen en blazen, daar zat een kalmeringsmiddel in waar je ook high van werd.
Nog 2 minuten later werd ik vast gemaakt aan de skidoo en werd gebracht naar het medical centre een kwartier superkoud, en zeer pijnlijk bij elke hobbel kwam ik eindelijk aan bij het medical centre aan.
Ik werd daar voor de 2e keer verplaats van de brancard op een ziekenhuisbed. Oh wat deed dat pijn, het is als of er in elke rib een mes in staat en bij elke beweging iemand met dat mes staat te porren.
Maar goed er werden wat testjes gedaan of ik nergens anders beschadigd was en ze zeiden dat ze verbaasd zouden zijn als ik niks had gebroken. Er werd een echo gemaakt van mijn organen of ik geen inwendige bloedingen had, en ja hoor hij zei er loopt bloed langs je lever en nieren! Sharon helemaal huilen (die kwam net op dat moment binnen). Toen moest er wat rontgenfotos gemaakt worden om te kijken of ik wat had gebroken, voor de 3e keer overgeplaatst (gvd*!#%*) naar een bed voor de foto’s en natuurlijk zei de docter: Helaas jongen je hebt 3 ribben gebroken!
Ok prima en nu? Want ik moet vanavond werken! Nou dat gaat niet gebeuren, de helicopter is onderweg en ik denk dat je daar wel een paar weken blijft! (gvd*!#%*)
Maar ik ben nog nooit met de helicopter mee geweest, dus daar keek ik wel naar uit, 2 seconden later werd mijn fijne moment verbroken omdat ik weer op een ziekenhuisbed moest! 4e keer! (gvd*!#%*).
Toen de helicopter was gearriveerd, moest ik mijn schoenen uit doen om kramp te verkomen, dat was nog niet het ergste, mijn net aangeschafte mooie wetsuitshirt en mijn mooie trui waren nat en die moesten uit, ik kon niet rechtop zitten, dus SCHAAR erin!!!! (gvd*!#%*).
En wat denk je van het medical center naar de helicopter moest ik voor 1 minuut met de ambulance, dat betekende: weer over plaatsen naar een ander brancard! 5e keer (gvd*!#%*). Toen nog een keer feest! Weer overgeplaatst op het brancard van de helicopter! 6e keer (gvd*!#%*).
Maar eenmaal in de helicopter was ik helemaal happy, andere mensen betalen op z’n minst 15.000 euro voor dit ritje en ik mag er gratis in! Dik een uurtje later, kwamen we aan in Melbourne, dat was zo bruut, het ziekenhuis stond midden in de stad, dus de helicopter moest tussen al die wolkenkrabbers vliegen, het was fantastisch!
Ik werd van het dak naar de trauma-afdeling gebracht waar de trauma pas begon! Voor de 7e keer (gvd*!#%*) werd ik in een ziekenhuis bed gegooit, maar dat niet alleen, het voelde net of ik in een ziekenhuisserie speelde van ER of scrubs ofzo: In de kamer stonden niet overdreven, welgeteld 21 mensen naar mij te kijken, plus dat was nog lang niet alles, ik was in een kamer aan het einde van de hal, dus het hele (gvd*!#%*) ziekenhuis kon mij zien en dan ook niet even het gordijntje dicht doen!
Er werden weer echo’s gemaakt van mijn organen, en deze pipo zei dat ik niets had qua inwendige bloedingen! Toen werden er weer rontgenfotos gemaakt door een ontzaggelijke dikke walrus, plus dat ze naar sigaretten rook. Lekker hygienisch in een hospital! Maar goed, dit monster zei dus dat ik geen gebroken ribben had, maar licht gekneusd! Ik dacht: licht gekneusd! Het doet (gvd*!#%*) gigantisch pijn!
En dan om een lang verhaal korter te maken werd ik voor de 8e keer overgeplaats naar mijn ziekenhuisbed in de kamer! (gvd*!#%*). Dat was natuurlijk nog niet alles, ik moest (gvd*!#%*) de kamer delen met een (gvd*!#%*) creperende kerstman van 204 jaar oud, die de (gvd*!#%*) hele nacht niks anders heb zitten doen dan: rochelen en dan met een decibel van 80, de hele nacht zitten janken om z’n moeder (die al 800 jaar dood is), plus dat hij dan ook nog z’n hele bed heeft ondergescheten en de hele kamer dan naar (gvd*!#%*) schijt rook! En daar kwam dan ook nog eens bij kijken dat ik om de vier uur wakker werd gemaakt door de nachtzuster voor testjes en vragen.
De volgende morgen na een heerlijke nachtrust van 5 minuten, en ook nog zonder Sharon ( want die moest een hotel nemen voor 300 dollar) was ik toch echt niet van plan om hier langer te blijven. Ik ben met wat gekreun en gesteun zelf naar de badkamer geweest en gevraagd of ik naar huis mocht, na 5 uur overleggen waren ze het er mee eens dat ik mocht gaan.
Gelukkig, maarja nu nog hoe? Het enige wat ik had was mijn broek en mijn jas, dus Sharon kwam gelukkig aan met een shirtje die ze had gekocht in de souvenirswinkel van het ziekenhuis, gelukkig stonden er geen beren op ofzo. In het ziekenhuis zat ook een damesschoenenwinkeltje waar ik maat 44 marokaanse pantoffels heb gekocht, en op die manier namen sharon en ik in onze snowoutfit de taxi naar het station, iedereen keek ons raar aan, met onze kleding en sharon’s snowboots, net alsof we rechtstreeks uit de sneeuw kwamen!
Na een paar uurtjes wachten namen Sharon en ik de bus van Melbourne naar Falls Creek die er maar liefst 6 uur over heeft gedaan! (gvd*!#%*). Eindelijk aangekomen in Falls Creek moesten we ook nog eens lopen naar het apartement door die (gvd*!#%*) sneeuw, het was alsof ik op blote voeten liep. Maar goed ik was thuis!
Conclusie: Het was enorm (gvd*!#%*)!!!!!!!!!!!!!!!!
Na een flinke sneeuwbui, waren er een aantal nieuwe pistes open, dus ik wilde daar natuurlijk heen!
Camera mee en gaan met die banaan, nu kon er zelfs op de straten worden geboard, want er lag nu best veel sneeuw, op weg naar de nieuwe pistes zakte ik bijna een halve meter weg in de sneeuw, zo vers was het. Een paar keer als een van de eerste de piste af geweest en het was echt fantastisch.
Maar ik was jaloers op een paar snowboarders die op de zwart piste bezig waren, dat wilde ik ook! Dus eenmaal aangekomen bovenaan de zwarte piste stond er een bordje: piste gesloten! Shit dacht ik, dan maar de rode piste er naast, dus ik volgde het pad naar de rode piste. (Ik dacht ik ben slim)
Ik ging als maar harder, ik dacht yes! Eindelijk wat actie! Maar zomaar uit het niets dook er een besneeuwde steen op die moest ik ontwijken, gelukkig ontweken, maar in plaats van naar rechts te gaan de rode piste weer op, zat ik vervelend genoeg al op de zwarte piste! En weer uit het niets werd ik gelanceert ongeveer 3 meter hoog en ongeveer 15 meter ver! Eerst gaat alles heeeeel langzaam in je hoofd: OMG dit gaat GIGANTISCH pijn doen! Hoe dan ook ik ga vallen en niet zo zachtjes ook. En dan gaat alles supersnel! Aan het einde van mijn val lag er een gigantische rots te wachten om mij pijn te doen! BAMM!! Na 30 meter te hebben getuimeld kwam ik eindelijk tot stilstand...
Ik opende mijn ogen en mijn mond, leef ik nog? Ja, ik leef nog! Waarom adem ik dan nu niet! Kom op, ademen gozer! Heel langzaam en zeer pijnlijk kwam de eerste ademhaling. Gelukkig, nu maar even zitten en tot adem komen.. What the piep.. Niets wilde meer, ik was doodsbang, ik probeerde te schreeuwen, maar niets kwam uit mijn mond, na een minuut kwam er een skieer langs die ik kende, hij is een olympische speler die ontzettend goed is, dus die vloog naar beneden over de zwarte piste om de skipatrol te bellen, 2 minuten later stond de skipatrol voor m’n neus, met een brancard, ik moest wat vragen beantwoorden en op een groen fluitje zuigen en blazen, daar zat een kalmeringsmiddel in waar je ook high van werd.
Nog 2 minuten later werd ik vast gemaakt aan de skidoo en werd gebracht naar het medical centre een kwartier superkoud, en zeer pijnlijk bij elke hobbel kwam ik eindelijk aan bij het medical centre aan.
Ik werd daar voor de 2e keer verplaats van de brancard op een ziekenhuisbed. Oh wat deed dat pijn, het is als of er in elke rib een mes in staat en bij elke beweging iemand met dat mes staat te porren.
Maar goed er werden wat testjes gedaan of ik nergens anders beschadigd was en ze zeiden dat ze verbaasd zouden zijn als ik niks had gebroken. Er werd een echo gemaakt van mijn organen of ik geen inwendige bloedingen had, en ja hoor hij zei er loopt bloed langs je lever en nieren! Sharon helemaal huilen (die kwam net op dat moment binnen). Toen moest er wat rontgenfotos gemaakt worden om te kijken of ik wat had gebroken, voor de 3e keer overgeplaatst (gvd*!#%*) naar een bed voor de foto’s en natuurlijk zei de docter: Helaas jongen je hebt 3 ribben gebroken!
Ok prima en nu? Want ik moet vanavond werken! Nou dat gaat niet gebeuren, de helicopter is onderweg en ik denk dat je daar wel een paar weken blijft! (gvd*!#%*)
Maar ik ben nog nooit met de helicopter mee geweest, dus daar keek ik wel naar uit, 2 seconden later werd mijn fijne moment verbroken omdat ik weer op een ziekenhuisbed moest! 4e keer! (gvd*!#%*).
Toen de helicopter was gearriveerd, moest ik mijn schoenen uit doen om kramp te verkomen, dat was nog niet het ergste, mijn net aangeschafte mooie wetsuitshirt en mijn mooie trui waren nat en die moesten uit, ik kon niet rechtop zitten, dus SCHAAR erin!!!! (gvd*!#%*).
En wat denk je van het medical center naar de helicopter moest ik voor 1 minuut met de ambulance, dat betekende: weer over plaatsen naar een ander brancard! 5e keer (gvd*!#%*). Toen nog een keer feest! Weer overgeplaatst op het brancard van de helicopter! 6e keer (gvd*!#%*).
Maar eenmaal in de helicopter was ik helemaal happy, andere mensen betalen op z’n minst 15.000 euro voor dit ritje en ik mag er gratis in! Dik een uurtje later, kwamen we aan in Melbourne, dat was zo bruut, het ziekenhuis stond midden in de stad, dus de helicopter moest tussen al die wolkenkrabbers vliegen, het was fantastisch!
Ik werd van het dak naar de trauma-afdeling gebracht waar de trauma pas begon! Voor de 7e keer (gvd*!#%*) werd ik in een ziekenhuis bed gegooit, maar dat niet alleen, het voelde net of ik in een ziekenhuisserie speelde van ER of scrubs ofzo: In de kamer stonden niet overdreven, welgeteld 21 mensen naar mij te kijken, plus dat was nog lang niet alles, ik was in een kamer aan het einde van de hal, dus het hele (gvd*!#%*) ziekenhuis kon mij zien en dan ook niet even het gordijntje dicht doen!
Er werden weer echo’s gemaakt van mijn organen, en deze pipo zei dat ik niets had qua inwendige bloedingen! Toen werden er weer rontgenfotos gemaakt door een ontzaggelijke dikke walrus, plus dat ze naar sigaretten rook. Lekker hygienisch in een hospital! Maar goed, dit monster zei dus dat ik geen gebroken ribben had, maar licht gekneusd! Ik dacht: licht gekneusd! Het doet (gvd*!#%*) gigantisch pijn!
En dan om een lang verhaal korter te maken werd ik voor de 8e keer overgeplaats naar mijn ziekenhuisbed in de kamer! (gvd*!#%*). Dat was natuurlijk nog niet alles, ik moest (gvd*!#%*) de kamer delen met een (gvd*!#%*) creperende kerstman van 204 jaar oud, die de (gvd*!#%*) hele nacht niks anders heb zitten doen dan: rochelen en dan met een decibel van 80, de hele nacht zitten janken om z’n moeder (die al 800 jaar dood is), plus dat hij dan ook nog z’n hele bed heeft ondergescheten en de hele kamer dan naar (gvd*!#%*) schijt rook! En daar kwam dan ook nog eens bij kijken dat ik om de vier uur wakker werd gemaakt door de nachtzuster voor testjes en vragen.
De volgende morgen na een heerlijke nachtrust van 5 minuten, en ook nog zonder Sharon ( want die moest een hotel nemen voor 300 dollar) was ik toch echt niet van plan om hier langer te blijven. Ik ben met wat gekreun en gesteun zelf naar de badkamer geweest en gevraagd of ik naar huis mocht, na 5 uur overleggen waren ze het er mee eens dat ik mocht gaan.
Gelukkig, maarja nu nog hoe? Het enige wat ik had was mijn broek en mijn jas, dus Sharon kwam gelukkig aan met een shirtje die ze had gekocht in de souvenirswinkel van het ziekenhuis, gelukkig stonden er geen beren op ofzo. In het ziekenhuis zat ook een damesschoenenwinkeltje waar ik maat 44 marokaanse pantoffels heb gekocht, en op die manier namen sharon en ik in onze snowoutfit de taxi naar het station, iedereen keek ons raar aan, met onze kleding en sharon’s snowboots, net alsof we rechtstreeks uit de sneeuw kwamen!
Na een paar uurtjes wachten namen Sharon en ik de bus van Melbourne naar Falls Creek die er maar liefst 6 uur over heeft gedaan! (gvd*!#%*). Eindelijk aangekomen in Falls Creek moesten we ook nog eens lopen naar het apartement door die (gvd*!#%*) sneeuw, het was alsof ik op blote voeten liep. Maar goed ik was thuis!
Conclusie: Het was enorm (gvd*!#%*)!!!!!!!!!!!!!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
